Cmentarz rzymskokatolicki Doulab, Teheran, IranPoczątki
Początki cmentarza rzymskokatolickiego Doulab sięgają
połowy XIX wieku. W roku 1855 młody lekarz szacha Nasser od-Dina (por.
Encyclopaedia Iranica), dr Louis André Ernest zmarł i został pochowany na
polu znajdującym się w teherańskiej dzielnicy Doulab, tuż obok cmentarza
ormiańskiego. Ten skrawek ziemi miał później stać się miejscem pochówku dla
wszystkich katolików Teheranu, tak obcokrajowców, jak i miejscowych.
Grobowiec dr Cloqueta, zwieńczony niewielką ceglaną kopułą, można
podziwiać do dnia dzisiejszego.
Po przybyciu do Teheranu w roku 1862 księża Zgromadzenia Misji (lazaryści)
będąc jedynymi duchownymi rzymskokatolickimi w mieście, przejęli
odpowiedzialność za cmentarz. Było to w czasach, kiedy w Teheranie żyło 87
katolików, z których wszyscy byli obcokrajowcami lub Chaldejczykami.
W 1886 r. ormiański oficer Légion d’honneur oraz lekarz francuskiej misji,
Joseph Désiré Tholozan, wykupił teren, na którym znajduje się cmentarz. Od
tamtego czasu cmentarz służył rzymskokatolickiej wspólnocie Teheranu,
która stawała się jeszcze bardziej liczna i wielonarodowa.
Przybycie Polaków
W 1942 r. ok. 120 tysięcy polskich żołnierzy i cywilów zwolnionych z
sowieckiej niewoli przybiło do irańskiego portu Bandar Anzali. Część z
nich, pod dowództwem generała Andersa, miała utworzyć Polską Armię na
Wschodzie. Wielu z przybyszy było tak zagłodzonych i wynędzniałych, że nie
przetrwało trudów podróży i zmarło wkrótce po przybyciu do Iranu.
W następstwie wydarzeń tamtych dni, polska ambasada odkupiła połowę terenu
cmentarza i zorganizowała pochówek wielu zmarłych w Teheranie rodaków w
praktyczny, lecz godny sposób. Aby dowiedzieć się więcej o historii Polaków w Iranie przejdź do sekcji
“Źródła”.
Późniejsze lata
W 1943 r. wspólnota ormiańsko-katolicka zbudowała swój
własny cmentarz, tuż obok "łacińskiego", a w roku 1963 to samo zrobili
Chaldejczycy. Dziś cały kompleks składa się z pięciu części, o całkowitej
powierzchni ok. 76 tys. m2. W roku 2000 teren cmentarza został wpisany przez
Irańską Organizację Dziedzictwa Narodowego i Turystyki (سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری)
na listę dóbr kultury i dziedzictwa narodowego Iranu (No. 2688).
Zdjęcie
W drugiej połowie XX w. cmentarz nadal służył katolickiej wspólnocie
Teheranu, a każdego roku odbywało się tu średnio pięć pogrzebów rocznie. Jednak w
roku 199* administracja miejska wycofała pozwolenie na wykorzystanie cmentarza
jako miejsca pochówku. W dalszej argumentacji miasta pojawiła się
sugestia, jakoby po czterdziestu latach od tego momentu groby mogłyby być
niszczone, a teren cmentarza przeznaczony do zaspokojenia potrzeb
budowlanych miasta. Określono także nową lokalizację cmentarza katolickiego w
...*, a Doulab wydawał się być skazany na zapomnienie.
Zagrożenia
Polityczne zagrożenia dla istnienia cmentarza pojawiły się w 1992 r. i nie
zostały zażegnane. Dowiedz się o nich więcej w części
“Projekt Doulab”.
Narodowości obecne na cmentarzu Doulab
Polacy, Niemcy, Amerykanie, Anglicy, Argentyńczycy, Ormianie, Asyryjczycy,
Chaldejczycy (Iran), Austriacy, Belgowie, Hiszpanie, Estończycy,
Francuzi, Grecy, Holendrzy, Węgrzy, Irakijczycy, Irlandczycy, Włosi,
Japończycy, obywatele byłej Jugosławii, Łotysze, Libańczycy, Litwini,
Malezyjczycy, Nowozelandczycy, Pakistańczycy, Filipińczycy,
Portugalczycy, Rosjanie, Szwedzi, Szwajcarzy, Syryjczycy, obywatele byłej
Czechosłowacji i Turcy.
|
